Duvelblues Festival Puurs (28-05-2022) report: Marcel & photo credits: Freddie info festival: Duvel Blues © Rootsville 2022

Een van de zekerheden in mei en een weekend waar iedereen zit naar uit te kijken, is het laatste weekend van de maand, want dan is het Duvel Blues. Na een meer dan geslaagde “corona-editie” in 2021, terug naar het oude concept op de Chiro terreinen in Puurs, met de gekende tent en de fameuze “Schuur” waar al zo vele prachtige akoestische optredens de revue waren gepasseerd. Voor mij alweer een festival dicht bij de deur en alvast eentje dat ik tot hiertoe zelden had gemist. Wijlen dus richting Puurs.

Na een aantal bloedhete edities, waren er vandaag geen tropische temperaturen voelbaar, het was eerder fris met een flauw zonnetje, maar niemand die daar om maalde. Het was vooral de muziek die telde en de gesprekken gingen ook over het jammerlijke overlijden van Tiny Legs Tim (1978-2022), die vorig jaar nog op dit podium te zien was. We zullen hem allemaal heel erg missen....

De eerste band van de dag waren David Ronaldo & The Dice. Deze band bestaat uit David Ronaldo (zange en gitaar), Marco Epis (drums), Tim Van Passel (bas), Charly Verbinnen (gitaar) en Dirk Lekenne (Slide gitaar & Pedal steel).

Hun nieuw album “Shoot Them With Words” is een knaller van formaat en de band is tegenwoordige een graag geziene gast op tal van evenementen. Met deze jongens en hun mix van bluesy rock en americana kon het moeilijk misgaan en was het ook de ideale band om het startschot te geven. Ik moet zeggen dat dit een excellente keuze. Vijf muzikanten met klasse en een Ronaldo die de juiste stem heeft om de songs te brengen die op zijn setlist staan. Bijna allemaal eigen nummers te beginnen met ‘Free’, het schitterende ‘God Doesn’ Care’, ‘Gunslinger’ opgedragen aan zijn pa en waarbij Dirk een leuk stukje lapsteel ten gehore bracht, enfin te veel om op te noemen. Knap waren ook ‘Gipsy Woman’ en ‘Mythomania’.

Blues kregen we met ‘Refugee Blues’, een stevige boogie met ‘Substance Boogie’ en zelfs een vleugje funk met ‘Burned Up My Love’. Dit was openen met een “Bang!”

Van de tent spoedde ik mij naar de zaal waar “Aussie” Juzzie Smith de spits mocht afbijten. Hij kondigt zichzelf altijd aan als een “one man band” en daar is geen woord van gelogen. Juzzie speelt het klaar om tot zes instrumenten tegelijkertijd te bespelen...een fenomeen in zijn genre zeg maar. Hij begon als straatmuzikant en ontpopte zich tot een geboren en volwaardige performer die zonder problemen zijn mix van folk en blues aan de man weet te brengen en dit met een zeer hoog “feel good” factor. Hier keek ik serieus naar uit. Ik was niet alleen blijkbaar, want lang voor Juzzie begon was het zaaltje al goed gevuld. Ik kon nog in extremis een plaatsje bemachtigen om te kunnen genieten van deze Australiër en zijn muziek.

De man is een muzikale duizendpoot, omringd door verschillende gitaren, een impressionante harmonica gordel en tal van ritmeplaten. ‘Little Medlody’ opende zijn eerste set gevolgd door ‘Superheroes’’ en dit klonk zeker meer dan veelbelovend. Een glimlach van oor tot oor, een zeer minzaam man die duidelijk onder de indruk is van het gebeuren en een vleugje humor steekt in zijn bindteksten. Hij trakteerde ook op ‘The Future Seed’ en ‘Sun-day’. Al mondharmonica spelend jongleert hij met ritme balletjes en ook de cigarbox wordt boven gehaald bij ‘Simple Road’ om af te sluiten met ‘La La’ waarbij een volwaardige sing along ontstond. Dit was alvast een zeer goed begin.

Zoals we wisten, ging het vandaag de hele dag een heen en weer geloop zijn tussen tent en zaal. Nu op weg naar de tent voor de Leif De Leeuw Band. Onze Noorderburen zijn altijd gek op een portie bluesrock en dat altijd zo’n band bij zit op Duvel, dat weten we ook al wat jaren. Potige gitaar en twee drummers, dan weet je het wel.

De band bestaat uit Leif de Leeuw (gitaar), Sem Jansen (zang en gitaar), Tim Koning (drums), Joram Bemelmans (drums) en Willem ‘t Hart (Hammond en Wurlitzer). Iedereen die mij kent weet dat dit niet echt “my cup of tea” is, maar ik wachtte af wat het zou geven. Wat eigenlijk als bluesrock werd aangekondigd was voor mij meer een goede portie Southern rock à la Allman Brothers. Stevig van start met ‘Drive’, gevolgd door ‘Playing In A Band’. En wonder boven wonder, ik kon het allemaal wel goed pruimen, zo zie je maar. Wel indrukwekkend die twee drumstellen, maar deze jongens zijn goed geroutineerd en weten duidelijk waar Abraham de moster vandaan haalt. ‘Baby James’ en ‘Rockin’ Horse’ sloten de boel af echter zonder ons niet te trakteren op een knappe versie van het schitterende ‘Jessica’ van The Allman Brothers Band natuurlijk....

Terug naar de zaal voor Juzzie Smith “the sequel” en alweer een knalvolle zaal. Juzzie ging verder met hetzelfde élan waar hij ons na zijn eerste set had achtergelaten en had zelfs zijn zoon meegebracht die een portie ukelele kwam meespelen.

Ondertussen hadden Meena Cryle & Chris Filmore zich op grote podium geïnstalleerd.  Altijd al fan geweest van deze Oostenrijkers en gezien het al een hele tijd geleden was dat ik ze aan het werk had gezien, keek ik er wel naar uit. Dit duo is al jaren uitstekend op elkaar ingespeeld en geruggensteund door een band die het hele gamma aan blues, volledig onder de knie heeft.  Ze worden bijgestaan door Angus 'Bangus' Thomas op bas en Rainer Baumgartner aan de drums. Persoonlijk vond ik het geluid net iets te luid en te scherp staan, maar dat kan aan mij liggen natuurlijk. Na een pittige instrumentale intro kwam de Oostenrijkse bluesdiva de bühne op voor ‘Ti-Na-Nee-Na-Nu’ een leuk nummertje dat oorspronkelijk van de hand is van Slim Harpo.

Je ziet en vooral hoort duidelijk dat Meena en Chris al jaren samen op de planken staan. De automatismen zijn overduidelijk en het ritme duo houdt de boel strak bijeen zoals in ‘Well Well Well’. Zo gaat het de hele set door en worden wij op het einde, als is het geen verassing, getrakteerd op haar versie van ‘I’d Rather Go Blind’. Aangenaam optreden.

Terug naar het zaaltje, want daar zou de grote Hans Theessink zijn ding doen. Theessink is een echte legende in de Lage Landen en ook ver daarbuiten. Hij behoort tot de absolute top in het spelen van de “Nederlandse” deltablues, brengt met de regelmaat van een klok nieuw werk uit en weet als geen ander zijn publiek te bespelen. Dit was een optreden waar ik sterk naar zat uit te kijken en met reden, want Theessink liet gedurende de hele set zijn groot talent bewonderen. Openen deed hij met een klassieker van Big Bill Broonzy ‘Key To The Higway’ om naadloos te kunnen aansluiten met ‘Big Bills Guitar’ een eigen nummer opgedragen aan Broonzy.

De man is een vat vol verhalen en het is niet te schatten met wie hij allemaal het podium heeft gedeeld. Iedereen in het zaaltje hing aan zijn lippen en niet alleen voor zijn fijne “stories” maar ook voor zijn songs. Knappe dingen als ‘Wayfairing’, ‘Take Your Picture’, ‘Vicksburg’ of ‘Prison Blues’. Allemaal van zeer hoog niveau en gebracht door een muzikant met een groot talent. Er was ook plaats voor klassiekers als ‘Walking The Dog’ of ‘Statesboro Blues’ en op het eind kwamen Meena Cryle, Chris Gillmore en Angus Thomas hem vervoegen voor ‘Honest I Do’ van de grote Jimmy Reed. Voor waar voor waar, hier heb ik alweer serieus van genoten.

In de tent waren waren we ondertussen al gekomen aan het voorlaatste optreden van de dag. Maar alvorens Tom Rigney kon aantreden was er een zeer aangrijpend moment. David Romaldo en zijn Dices, hadden een hommage aaan de ons veel te vroeg weggenomen Tim De Graeve voorbereid en zetten ze Tim’s eigen ‘Give It Back’ akoestisch in. Dit resulteerde achteraf is een daverend applaus en was zeer ontroerend. Tim we gaan je missen makker !!!

Maar het leven staat niet stil en na dit ontroerend moment maakten wij ons op voor de alweer voorlaatste band van de dag. Hiervoor hadden ze in Puurs Tom Rigney & Flambeau uitgenodigd. Ooit de eerste keer gezien , heel lang geleden op het ondertussen teloorgegane Bluesfestival in Antwerpen, op het eveneens verdwenen Springblues en al ook eens op Duvelblues.

Rigney kan met zijn aanstekelijke muziek de tent in vuur en vlam zetten. Zydeco, blues en folk, het maakt hem allemaal niet uit en kan een dode tot leven wekken. Hij tovert de meest opzwepende klanken uit zijn viool en brengt je rechtstreek naar de swamps van Louisiana, het werd tijd om de dansschoenen aan te trekken. Bij deze wordt hij bijgestaan door Danny Caron (gitaar), Caroline Dhal (piano), Brent Rampone (drums) en Steve Parks (bas).

En we wisten onmiddellijk hoe laat het was, want Rigney lanceerde een furieuze two step de tent in en daarmee sloeg de vlam onmiddellijk in de pan. En hoewel het buiten steenkoud begon te worden, steeg de temperatuur in de tent met enkele graden bij ‘Driving That Thing’ en ‘Mama Don’t Dance’. Ambiance à volonté en tijd voor een blues met ‘Ridley’s Blues’ en ook een pittige boogie woogie ontbrak niet op het appel. Everybody happy en dat kan ook niet anders met zo’n aanstekelijke muziek en mooi ingeplant in het programma. ‘Wat zeker niet mocht ontbrekend was ‘House Of the Rising Sun’ Rigney style en als toemaatje kregen we nog ‘Roll On’ op onze boterham, nummer uit de nieuwe, nog uit te komen cd. Alweer een knaller op Duvelblues.

Terug naar de zaal voor het laatste akoestisch optreden van de dag. Niemand minder dan Grammy Award Winner, Guy Davis. Slechts enkele weken geleden had ik de man een fenomenaal optreden weten geven in de Banana Peel. Dat Duvel Blues voor deze man de rode loper uitrolt is niet meer dan normaal. Een van de grootsten, zo niet DE grootste in zijn genre. Zeker dat hij de zaal muisstil zal krijgen en iedereen de kiekenboelen zal bezorgen. Verrassing, want wie zagen wij naast hem zitten, onze vriend ‘Baby’ Paul De Laat, zijn vast maatje op de harmonica en blij dat hij er terug bij was.

Guy startte met ‘That’s No Way To Get Along’ en ‘Watch Over Me’. Op enkele songs na zouden wij hetzelfde voorgeschoteld krijgen als in Ruiselede. De symbiose tussen Guy en Paul is fenomenaal, beiden vinden elkaar blindelings en lieten pareltjes op ons los als ‘Limetown’, het prachtige ‘ Got Your letter In My Pocket’ en ‘Maggie Campbell Blues’. Het was alweer genieten geblazen met virtuoos Guy Davis. Bob Dylan’s ‘Just Like A Woman’ leidde dan een zangstonde in, die voortgang kende bij het knappe ‘Kisses Sweeter Then Wine’, met als apotheose het Sonny Terry-achtige ‘Long Gone Ridley Brown’. Dat Davis fan is van Muddy Waters – “Howling Wolf is the King of the Blues en Muddy Waters is the Pope” (dixit Guy Davis) – hoorden we bij ‘Catfish Blues’ en ‘My Eyes Keeps Me In Trouble’. Eentje dat alweer naar de keel greep was het wondermooie ‘Early In The Morning’, man , wat een knappe song is dat.

En toen was de tijd om en sloot het duo af met ‘The Longest Road I Know’. Andere sfeer dan in de Banana Peel, maar jongens, wat een niveau haalde die gast alweer. Thank you Mister Davis !!!

Om af te sluiten  was de organisatie gaan vissen in de Franse bluesvijver. Die bevat heel veel vis, maar weinigen hier maken daar gebruik van. En kijk, wie hadden ze aan de haak geslagen? Nico Wayne Toussaint Quintet. Harmonicablues van de bovenste plank. Nico timmert al jaren aan de bluesweg en is een topper op de Mississippi saxofoon en altijd goed voor een energiek optreden en ik vermoedde dat het ook dit keer prijs zou zijn. In deze “Get Boosted Tour” brengt hij een hommage aan de muziek van de grote James Cotton. Hij wordt bijgestaan door ¨Pierre Cherbero (toetsen), Romain Gratalon (drums), Michel Froizion (gitaar) en Antoine Perrut (bas).

Nico Wayne Toussaint is een routinier een weet als geen ander zijn publiek in te pakken. De jongens stond strak in het pak op het podium en vertrokken aan duizelingwekkende snelheid zoals bij ‘Knockin On Your Door’, ‘I’m Gonna Find Me A Part time Love’ of ‘Rocket 88’. Save the best for last zeggen en met Nico en zijn band hadden ze daar in Puurs duidelijk de kers op de taart gezet. Een perfect afsluiter van een geweldige dag.

Met deze positieve harmonica-noten, kon ik met een gerust geweten en als tevreden man huiswaarts keren. Niets slechts gehoord vandaag en vooral de akoestische concerten hadden mij meer dan bekoord. De organisatie was alweer perfect en we hadden de hele dag kunnen genieten. Rest mij enkel nog te zeggen: Merci Duvelblues, U was geweldig !! (Marcel)

tot editie 20, tot 2023